سالن اپرا و باله در شهر سن پترزبورگ روسیه قدمتی ۱۵۰ ساله دارد. این سالن در سال ۱۸۶۰ افتتاح شد و به محلی برجسته برای اجرای آثار شاخص آهنگسازان اواخر سده نوزدهم مانند چایکوفسکی، موسورگسکی و ریمسکی کرساکف تبدیل گردید. امروزه خانهٔ اپرا، ارکستر و باله مارینسکی است. احتمالا تا به حال شنیده اید که مردم روسیه علاقه زیادی به تئاتر و نمایش دارند حتی یکی از ضرب المثل های رایج بین روس ها است که می گوید روس بدون تئاتر می میرد. این شهر مجموعه های نمایشی زیادی دارد که تئاتر مارینسکی می تواند برترین آن ها لقب گیرد. مارینسکی از سال ۱۷۸۳ فعالیت خود را آغاز کرده است.
کاملترین خدمات بدون واسطه در روسیه را تنها از، روسیار بخواهید.
تلفن مشاوره رایگان 28428987-021
تاریخچه تالار مارینسکی سن پترزبورگ
باله و تئاتر اپرای امپراتوری از سال 1783 وجود داشتند و در صحنه‌های مختلفی از جمله تئاتر مالی (“کوچک”)، ساختمانی چوبی که در نزدیکی کلیسای نجات دهنده ما بر روی خون ریخته شده بود ، تئاتر خصوصی ارمیتاژ، اجرا می‌کردند. و از سال 1783، تئاتر بولشوی کامنی (“سنگ بزرگ”) اثر آنتونیو رینالدی در مکانی که اکنون توسط کنسرواتوار دولتی ریمسکی-کورساکوف، روبروی تئاتر مدرن ماریینسکی در “میدان تئاتر” اشغال شده است. ساختمان رینالدی توسط توماس دی تومون 1802-1803 بزرگ‌تر و اقتباس شد و در سال‌های 1826-1836 توسط آلبرتو کاووس، پسر آهنگساز و رهبر اپرا کاتارینو کاووس ، اصلاح شد تا امکان استفاده از ماشین‌های صحنه مدرن فراهم شود.
در سال 1845، سیرک تور آلساندرو گوئرا، ترفند سوار، به سن پترزبورگ رسید و ایتالیایی به زودی مقامات شهر را متقاعد کرد که به او اجازه دهند تا یک ساختمان چوبی دائمی برای اجراهایش در مقابل تئاتر بولشوی کامنی برپا کند. اسب‌سواری‌های عجیب و غریب Guerra و نمایش هنر لباس‌های Haute Ecole (تا آن زمان در روسیه ناشناخته بود) محبوبیت زیادی در بوموند شهر پیدا کرد و شور و اشتیاق پایدار برای سیرک را در بین روس‌ها به وجود آورد. نیکلاس اول به سرعت این مد را تشخیص داد، و به زودی هنر سیرک را تحت کنترل دولت درآورد و سیرک دلا جهت دهی تئاترهای سلطنتی را به کارگردانی رقیب موفق‌تر گوئرا، پل کوزنت از سیرک دو پاریس، ایجاد کرد.
ساختمان رینالدی توسط توماس دتوروم بین سال های ۱۸۰۲-۱۸۰۳ وسعت داده شد و از سال ۱۸۲۶ تا ۱۸۳۶ توسط البرتو کاووس، پسر آهنگساز و ارکستر اپرا Catarino Cavos، باز سازی شد، تا امکان استفاده از ابزار و ماشین آلات مدرن در آن فراهم شود. در سال ۱۸۴۵، سیرک تورهای مینیاتور الساندرو گورا ایتالیایی وارد شهر سن پترزبورگ شد که به سرعت متوجه علاقه فوق العاده مردم به هنرهای نمایشی شد و فهمید می تواند ساختمان چوبی اجراهایش را در مقابل ساختمان تئاترBolshoy Kamenniy احداث کند.
گورا نمایش عجیب و غریب اسب سواری را به نمایش می گذاشت که لباس مخصوص اسب سواری پوشیده بود (آن چه مردم سن پترزبورگ تا به حال ندیده بودند) که یکی از عوامل محبوبیت فوق العاده آن در بین ثروتمندان شهر بود. شور و هیجان تماشای سیرک هر روز بین روس ها افزایش می یافت. نیکولاس اول متوجه این هیجان شد و این سیرک هنری را خرید و به کنترل خود در آورد. او گورا را به عنوان کارگردان مجموعه انتخاب کرد که موفقیت او هر روز افزایش یافت به حدی که از رقیب خود Paul Cuzent در سیرک پاریس نیزپیشی گرفت.
تا این گه در سال ۱۸۴۶ در رویدادی که میان خودشان به جنگ سیرک ها مشهور است Cuzent پاریسی او را شکست داد و در سال ۱۸۴۶ گورا سنت پترزبورگ را ترک کرد. ساختمان او در میدان تئاتر تخریب شد تا ساختمان سیرک سلطنتی به جای آن ساخته شود. این مجموعه در سال ۱۸۴۹ بازگشایی شد، این ساخت و ساز لوکس تئاتر خیلی بیشتر از آن چه بود که تصور می شد، با یک فضای پر زرق و برق گچ کاری شده، نقاشی های دیواری و لوسترهای باشکوه و سالن های بزرگ که برای اجراهای سوارکاری و نمایش های صامت مناسب است.
برای این که بتواند در این فضای باشکوه و خیره کننده تاب بیاورد تصمیم گرفت مجموعه ای از نمایش های پر آب و تاب را روی صحنه ببرد. اولین نمایش این مجموعه شامل دسته ای قزاق بود و ۱۲۰ سرباز ارتش امپراطوری بود. پس از این که او استعفا داد سیرک امپریال هرگز محبوبیتی به آن حد نیافت و بیشتر برای اجرای نمایشنامه های درام و شرکت اپرای روسیه مورد استفاده قرار می گیرد.
شرکت امپریال باله و کمپانی اپرای ایتالیایی به اجراهای خود در سالنBolshoy Kammeniy ادامه می دادند تا این که ساختمان رو به فرسودگی رفت و آثاری از افول آن به وضوح قابل مشاهده بود. تا این که در ژانویه سال ۱۸۵۹ ساختان سیرک امپریال به کلی در آتش سوخت. کاووس دستور داد که یک بنای جایگزین برای آن بسازند که تماما از سنگ باشد و برای یاد نام همسر جدید تزار الکساندر دوم، ملکه ماریا الکساندرونا تئاتر مارینسکی نامگذاری شود.
کاووس تلاش کرد تا ساختار پایه ساختمان قدیمی را حفظ کند اما ارتفاع ساختار پایه را افزایش داد. تئاتر مارینسکی نیز مانند سالن قبل از خود سبک نئوکلاسیک داشت اما آثاری از طراحی نئوبیزانتی در طراحی دکورهای آن مشاهده می شد. کاووس از تزار دستور مستقیم داشت تا دکوراسیون باشکوه سیرک سلطنتی را مجددا بسازد. از جمله برجسته ترین عناصری که از این دوران باقی مانده است می توان به نقاشی سقفی ساعت و کویید (خدای عشق) که توسط Enrico Franciolli کشیده شده و لوستر حاشیه دار و شکوهمندی که توسط کاووس طراحی شده اشاره کرد.
تئاتر مارینسکی جدید در سال ۱۸۶۲ با اجرای زندگی یک تزار گلینکا افتتاح شد. ادوارد ناپروکن، که بیش از نیم قرن در تئاتر کار می کرد در سال ۱۸۶۹ به عنوان مدیر اجرایی تئاتر برگزیده ش، تئاتر ماریایینسکی و شرکت اپرا روسیه وارد یک دوره طلایی شدند و در آن ریمسکی-کورساکوف، موسورگسکی و چایکوفسکی اجرا شد.
شرکت ایمپریال باله در سال ۱۸۸۶ میلادی هنگامی که تئاتر Bolshoy Kamenniy کاملا تعطیل شد تبدیل به تئاتر مارینسکی شد. در آن زمان ماریس پتیپا افسانه ای رییس این انجمن بود و استیج های تئاتر مارینسکی بود که آثار کلاسیک فوق العاده از جمله زیبای خفته، نجوا و قوی سیاه بر روی اجرا رفت.
تقریبا در همان دوران بود که Victor Schroter معمار ارشد تئاتر سلطنتی شد. کار او در مارینسکی شامل بازسازی نما بعد از تخریبش در آتش سوزی سال ۱۸۸۰ و نوسازی در ابعاد بزرگ می شد که از سال ۱۸۸۳ تا ۱۸۹۶ به طول انجامید. در واقع این تغییران همان است که امروز می توانیم در این مجموعه مشاهده کنیم. در سال ۱۹۱۴ استیج مشهور مارینسکی که توسط الکساندر گولوین طراحی شده است نصب شد.
در دوران اتحاد جماهیر شوروی، تئاتر به افتخار سرگئی کیروف رئیس حزب محلی نام گذاری شد و شرکت های همچنان آن را به این نام می شناسند. در حالی که شرکت های مختلف در مجموعه اجرا داشتند تئاتر خود نیاز به نوسازی داشت. آخرین سالن اصلی این ساختمان در سال ۱۹۷۰ تکمیل شد و اگر چه قسمت های عمومی در شرایط عالی قرار داشتند، اما پشت صحنه در وضعیتی ضعیف قرار داشت. در سال ۲۰۰۷ سالن کنسرت مارینسکی توسط معمار فرانسوی ژاویر فابره افتتاح شد.
جهت کسب اطلاعات بیشتر ویا اخذ ویزا و اقامت روسیه با مشاوران روسیار تماس بگیرید
تلفن مشاوره رایگان 28428987-021
روسیار، متخصصِ روسیه